Het was een dinsdagmorgen en er wordt op de deur van de polikamer geklopt. Het was een nieuwe medewerker van de afdeling radiologie. “Ja, hallo er is een patiënt en ik moest komen zeggen dat hij meteen met spoed moet komen.” Het ging om een 42 jarige man die al eerder door de neuroloog was gezien en die had een MRI van de onderrug aangevraagd. In overleg met een collega neuroloog moest de patiënt met spoed naar onze poli komen om te spreken over een operatie. Mijn interesse was direct gewekt, want als de neuroloog vindt dat een patiënt met spoed voor een operatie moet, dan is het ernstig. Meteen bekeek ik de MRI van de patiënt. En mijn vermoeden van het spoedeisende karakter werd bevestigd. Het betrof een zeer grote hernia die het gehele wervelkanaal innam. Zo’n grote ruimte innemende hernia kan zeer grote gevolgen hebben. Naast zeer forse pijnklachten, bestaat er een grote kans op uitval van spieren in benen, maar ook incontinentie voor urine en ontlasting. Indien dit niet op korte termijn wordt behandeld kan dit blijvende incontinentie klachten geven.
In de spreekkamer
Toen ik melding kreeg dat de patiënt en zijn vrouw hadden plaatsgenomen in de wachtkamer heb ik ze meteen binnen geroepen. In de wachtkamer zat een man, met een bleek weggetrokken en pijnlijk gezicht. Hij zat scheef in een rolstoel en werd door zijn vrouw naar de spreekkamer gebracht. Eenmaal in de spreekkamer aangekomen beginnen ze uitgebreid te vertellen over het probleem.
De man tobt al 2 jaar met klachten in zijn been. Hij is altijd erg streng voor zichzelf en blijft ondanks de klachten doorwerken. Mensen in zijn omgeving hadden niet echt door hoeveel pijn hij heeft omdat hij altijd zo goed mogelijk doet alsof er niks aan de hand is. Maar zijn vrouw en drie kinderen weten wel beter. Al lange tijd is het niet zo gezellig in huis. Door de lang aanhoudende pijnklachten is het lontje van meneer erg kort, hij kan weinig geluid hebben van de kinderen. En daarom gaan zijn vrouw en kinderen regelmatig activiteiten buiten ondernemen om elkaar rust te gunnen.
Zo kan het niet langer
Maar nu sinds 1-2 weken is de pijn zo ernstig dat patiënt kruipt over de grond om naar het toilet te gaan, als dit al lukt. Vanwege de forse pijn zit patiënt de hele dag op het balkon sigaretten te roken, om de dagen nog enigszins door te kunnen komen. Zo kon het niet langer meer besloten ze en zijn zo bij de neuroloog terecht gekomen, waardoor ze uiteindelijk bij mij op de poli terecht zijn gekomen om te praten over een operatie. Het schetste mijn verbazing dat de patiënt in principe nog in staat was om te lopen, dus de kracht in zijn benen was nog intact. Maar vanwege de forse pijn kon hij niet lang staan. Daarnaast was er gelukkig geen enkel probleem bij het plassen of de stoelgang. Ook zijn reflexen kon ik goed opwekken tijdens het lichamelijk onderzoek. Al snel waren we het er met zijn allen over eens dat er nu iets moest gebeuren, zo kon het niet langer doorgaan. Ik haalde een van onze wervelkolomchirurgen er bij om de operatie verder te bespreken. We moesten snel handelen, want we wilden voorkomen dat de situatie verder verslechterde, oftewel dat er wel problemen bij het plassen of de stoelgang zou ontstaan.
De operatie
Twee dagen later lag meneer bij ons op de operatiekamer. Gezien de grootte van de hernia was het een lastige operatie, maar gelukkig kon de chirurg de hernia goed verwijderen. De dag na de operatie liep ik visite bij de patiënt. En daar zag ik een compleet andere man. De opluchting en blijdschap was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Eindelijk van die beenpijn verlost! De dag daarop is patiënt ontslagen om thuis verder te herstellen.
Na de operatie
Zes weken na de operatie sprak ik met hem en zijn vrouw, lopend kwamen ze mijn spreekkamer binnen. Ze spraken beiden vol lof over de hele situatie. “De chirurg is een engel en gezonden door God, hij heeft mijn leven weer terug gegeven”, zo zei hij. “En al zes weken heb ik niet gerookt, ik heb afgesproken met God dat ik daarmee stop voor het verlossen van mijn lijden.”
Na de operatie heeft hij 2 weken veel in bed gelegen en bewegen vind hij nog steeds eng. Bang om weer in dezelfde situatie te belanden. Maar hij is ontzettend dankbaar. Hij wil graag weer als het kan snel aan het werk, morgen heeft hij een gesprek met zijn Arboarts om hier een plan voor te maken.
De toekomst
Hij ziet het leven weer met frisse zin tegemoet, maar moet ook mentaal nog wel herstellen. Zo’n crisissituatie gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar gelukkig zien hij en zijn gezin weer licht aan het einde van de tunnel.