In deze terugkerende rubriek worden de verschillende zorgprofessionals van het Spinecenter geïnterviewd. Zo komen jullie meer te weten over de persoon achter de zorgverlener.
In deze aflevering is het niet echt een interview omdat ik de artikelen zelf schrijf. Maar het idee blijft hetzelfde 😊.
Waarom ben je physician assistant (PA) geworden?
“Voordat ik de opleiding tot PA gestart ben, was ik operatieassistente (OA). Als OA heb je zeer weinig contact met patiënten, dit miste ik erg. Daarnaast wilde ik graag zelf actief bijdragen aan de gezondheid van patiënten. Als OA ben je toch wat meer ondersteunend en weet je van de meeste patiënten ook niet hoe het na de behandeling met ze gaat. Als PA kan je je patiënten veel beter volgen en maak je het proces van begin tot eind mee. Dat vind ik erg leuk. Dus je ontmoet bijvoorbeeld een patiënt op de polikliniek met erg veel pijn door een hernia en daarna ontmoet je de patiënt weer na de operatie. Ik vind het altijd erg boeiend om te zien hoe patiënten daarna weer opgeknapt zijn en hun leven weer kunnen oppakken.”
Waarom de keuze tot wervelkolomchirurgie?
“Als PA ben ik opgeleid door vaatchirurgen. Doordat ik Steven (van Gaalen) kende uit mijn tijd als OA ben ik in aanraking gekomen met de wervelkolomchirurgie. En om heel eerlijk te zijn is de liefde voor de wervelkolomchirurgie steeds verder gegroeid. Ik vind het erg leuk dat onze patiëntencategorieën zeer divers zijn, dus patiënten van alle leeftijden maar ook zeer veel verschillende soorten mensen, van tandartsen tot verhuizers. Dat maakt het zeer interessant. Daarnaast blijf ik chirurgie altijd erg boeiend vinden, maar de raakvlakken met neurologie vind ik ook erg interessant. Het is een boeiend vakgebied.”
Komt je familie ook uit de zorg? Wilde je als kind ook al PA worden?
“Ik ben de enige binnen mijn familie die in de zorg werkt, maar toch voelt het alsof de zorg in mijn bloed zit. Toen ik jong was bestond het vak PA nog niet, maar toen ik nog dierenartsassistente was (ik heb een hele weg afgelegd), keek ik al vaak programma’s over de humane gezondheidszorg. Zo zag ik ooit een aflevering over een nurse practitioner (tegenwoordig noemen we dat verpleegkundig specialist, dat vak lijkt erg op physician assistants) en toen dacht ik al, “gaaf, dat wil ik ook!”. Vooral het zelfstandige karakter van het vak en het feit dat je zelf actief bijdraagt aan de genezing van de patiënt sprak me erg aan.”
Wat vind je het leukste aan het “PA zijn”?
“Het contact met de patiënten vind ik erg leuk. Het doet me goed om patiënten te kunnen begeleiden in een spannend traject voor een operatie. Een operatie is erg ingrijpend voor patiënten en eng. Het doet me goed om het voor patiënten minder eng te maken en helderheid te scheppen, de patiënt gerust te kunnen stellen in een zeer stressvolle periode.”
Wat vind je minder leuk aan het “ PA zijn”?
“Het is soms lastig om een betrekkelijk onbekend beroep uit te voeren. Je moet je zelf vaak verantwoorden in wat je doet, kan en mag. Zowel tegenover patiënten als soms tegenover andere zorgprofessionals. Tijdens mijn stage in de Verenigde Staten, waar het beroep al meer dan 50 jaar bestaat, was dit een stuk prettiger, bijna iedereen was bekend met PA’s.”
Wat doe je graag in je vrije tijd?
“Samen met mijn man wonen we op een boerderij met veel dieren (honden, katten, kippen en paarden), een groot deel van mijn vrije tijd besteed ik aan de verzorging van de dieren en het onderhoud van de boerderij.”
Waarom heb je gekozen voor een ZBC plus en niet bijv. een “gewoon” ziekenhuis?
“Tijdens mijn opleiding heb ik in een academisch ziekenhuis gewerkt. Dit is zeer boeiend omdat de casuïstiek zeer hoog complex is, maar de organisatie is wel erg groot en log. Nu ik in het Acibadem werk, merk ik dat de kleinschaligheid erg leuk en prettig werken is. Bij wijze van spreken zit de directeur naast de schoonmaker zijn lunch te eten tijdens de pauze. De korte lijnen en dat iedereen elkaar kent, vind ik erg leuk.”
Wat vind je zo leuk aan het werken voor het Spinecenter?
“Het Spinecenter is nog een stapje kleiner dan het Acibadem. Ik vind het erg leuk dat ik naast mijn gewone werkzaamheden ook mee kan denken en participeren aan de andere facetten binnen de gehele organisatie. Zo schrijf ik bijvoorbeeld blogs voor de website en denk ik actief mee voor onze social media. Dat maakt het allemaal net even iets afwisselender en meer divers.”
Is er een bijzondere patiënt die je is bijgebleven? Kan je daar iets over vertellen? Wat maakt deze casus zo bijzonder?
“Enige tijd geleden kwam er een patiënt op de polikliniek die stad en land al was af geweest voor een diagnose bij forse rugklachten. Uiteindelijk hebben we hem een diagnose kunnen geven, maar een behandeling was best lastig in zijn geval. Toch was hij heel erg blij met ons omdat hij het gevoel had eindelijk serieus te worden genomen, en was dat samen met de diagnose al een grote stap voorwaarts in zijn leven. Dat vind ik mooi, om mensen toch weer wat uitzicht te kunnen geven in hun leven op een op dat moment uitzichtloze situatie. Dan ga ik met een goed gevoel weer naar huis!”